Hoge hakken of naast je schoenen lopen?

Afgelopen week was het zulk mooi weer dat ik heerlijk ben gaan wandelen.

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik eigenlijk altijd op hakken loop. Zo ook deze keer en terwijl ik het ene moment bewust geniet van de natuur en mijn hoofd heerlijk leeg maak, komt het andere moment ineens een inzicht naar boven.

Wat maakt dat ik eigenlijk altijd op hakken loop? Ik heb daar inmiddels een uitgebreide theorie over gemaakt, maar ik pluis even terug waar het allemaal begon.

Vroeger toen ik jong was, had ik van die mooie leren schoenen, groen met oranje volgens mij, ik ken ze alleen maar van de foto’s want zo’n goed geheugen heb ik niet van wat er vroeger allemaal is gebeurd. Ik had die schoenen echt wel nodig. Liep ik op minder goede schoenen of slippers dan liep ik namelijk helemaal naar binnen met mijn voeten, ik liep letterlijk naast mijn schoenen.

Toen ik ging werken met mensen met gedragsproblemen, werkte ik met een niet al te grote man, die zijn handjes aardig los had zitten en die je graag een flinke klap in het gezicht gaf. Ik droeg in die tijd van die leren cowboylaarzen, helemaal uit Beverwijk gehaald, volledig goed ingelopen leer waar ik zowat dag en nacht op liep. Deze man waar ik mee werkte zei op een gegeven moment: Ah daar heb je laarsje weer. Klik klak gaan de hakken, je hoort haar overal lopen. Dit werd al snel door collega’s overgenomen en ook ikzelf nam het over, ik had altijd laarzen aan met hakken.

Toen de laarzen niet meer erg in de mode waren kwamen de halfhoge laarzen met iets hogere hak, deze vond ik erg mooi, maar tja omdat ik zo naar binnen liep zou dit wel niks voor mij zijn. Totdat ik in een winkel te horen kreeg van een verkoopster: Juist als je hakken draagt gaan je enkels en voeten anders staan en heb je grote kans dat je juist op hakken wel goed loopt! Dit natuurlijk geprobeerd en het bleek te werken! Ik liep niet meer naast mijn schoenen!!

Hoera!!

Toen bleef natuurlijk Carla met de hakken over, ik stond er om bekend, voerde het zelfs zo ver door dat ik klompen met hakken had, slippers met hakken, bedenk het maar zo gek en ik had het met hakken. Zelfs wandelen in de bergen, klimparcoursen in de bomen, ik doe alles met hakken.

En ja ook lopen in de kale duinen in het mulle zand doe ik dus met hakken.

Al lopend bedenk ik mij dus hoe dingen kunnen ontstaan, het begint met naast je schoenen lopen, daarna een opmerking van iemand, natuurlijk hielp ook mee dat ik door de hakken net wat groter was dan diegene, dus het was moeilijker om mij te slaan, ik stond letterlijk boven hem en dat gaf mij eerlijk gezegd wel een goed gevoel.

Allemaal kleine dingen zorgen er dus voor dat ik mijzelf uiteindelijk volledig heb overtuigd dat ik niet meer zonder hakken kan, al die kleine dingen zijn waarheden geworden, ik heb er flink wat feiten omheen bij elkaar gezocht en het is echt mijn ding geworden.

Nu al lopend door deze mooie natuur kan ik mij voor het eerst in tijden afvragen of al die dingen mij nog wel dienen. Heb ik het nog nodig vraag ik me af? Naast mijn schoenen lopen is natuurlijk nog steeds niet fijn, maar op mensen neerkijken? Heb ik dat nog nodig? Of dat iedereen mij altijd kan horen aankomen? Of dat het een echt Carla ding is dat op hakken lopen? Ik laat het in mij om gaan…

Wat ik jou wil vragen is het volgende: Als jij nou eens heerlijk wandelt of ergens lekker zit, bedenk dan eens iets ” typisch jou” en pluis eens uit hoe dat tot stand is gekomen. Vaak houden we jaren aaneen vast aan dingen die als je nu terugkijkt niet eens meer belangrijk voor je zijn, die je dus ” uit gewoonte” vasthoudt. Ontdek ze eens en vraag jezelf af of je ze nog nodig hebt…. soms kan loslaten zo veel ruimte geven..

En ik? Nou wie weet zie je me binnenkort wel eens zonder hakken 🙂 En anders draag ik ze met volle bewustzijn!

Geniet van het mooie weer met zijn allen!