Loslaten, waarom blijft dat toch zo moeilijk?

Loslaten, het blijft wel echt een ding hoor! Elke keer weer blijf je er tegenaan hikken.
Een tijdje geleden kwam mijn paard ter sprake. Ik ben eerlijk, hij stond bij mijn moeder en eigenlijk keek ik weinig naar hem om. Natuurlijk stond ik direct klaar als mijn moeder op vakantie ging en zo nu en dan stond hij samen met onze shetlander een maandje bij ons. Echter dan was het gras op, want zo’n groot land heb ik niet. Dan gingen ze samen weer naar mijn moeder. Dan deed ik mezelf steeds de belofte om vaker te gaan rijden…. maar ik deed het niet!
Uiteindelijk kwam mijn zus met het idee dat we het paard wel aan een goede kennis konden verkopen. Gewoon zomaar, vanuit het niets.

Ik merkte dat bijna iedereen in de weerstand schoot.

Wat zonde, hij loopt toch niet in de weg? We hebben hem al jaren, Hij mag zijn oude dag toch wel lekker blijven staan? Moet je zo’n beest nog wel verplaatsen?
Iedereen had wel een mening of wist wat het beste zou zijn.
En ik? Ik keek naar mijn paard. Hij die zo houdt van aandacht, die blij is als er iemand buiten komt, dan hinnikt hij altijd, die direct komt aanlopen wat je gaat doen, zo nieuwsgierig is hij. Was hij gelukkig? Jazeker, een heleboel land, een shetlander die hij op kan jagen wanneer hij daar zin in heeft, beetje grazen, rondvliegen. Stal in en uitlopen wanneer hij zin heeft.

Wat wil een dier nog meer? Nou aandacht!

En dat kreeg hij ook wel, mijn moeder haalt elke dag de stront uit het land en dan kwam hij haar stug even plagen, kruiwagen bijna omduwen, even aan haar jas frunniken, zal ik bijten of toch net niet?Pas op jij boef!
En toch, als ik goed naar hem keek, gunde ik hem meer..
Maar dan moeten wij hem loslaten. Jeetje zeg, hij is inmiddels bijna 17 jaar (hadden we hem echt als 2 jarige gekocht? Dat was toch gisteren zo ongeveer?)

Loslaten.

Ja als ik naar hem kijk dan gun ik hem het plezier van aandacht, ruiters die blij met hem zijn, elke dag geborsteld worden en mensen die weten hoe ze met een paard om moeten gaan, weet je wel hoe fijn dat is? Als je moet loslaten is dat zeker heel erg fijn, je weet dat hij op een goede plek komt, bij geweldige mensen, niet dichtbij, maar ach we kunnen er altijd langs rijden.

Ik ben blij.

Blij dat we uiteindelijk met zijn allen hebben kunnen beslissen dat hij mocht gaan, natuurlijk alles goed overwogen, maar blij dat hij een nieuwe uitdaging aangaat. Dat gun je jezelf toch ook wel? Op je ” oude” dag ineens toch gaan doen wat je altijd leuk leek? Ik heb geen moment gehuild toen hij wegging, hij liep zo de trailer in, volgens mij had hij er gewoon zin in. Een nieuwe uitdaging, nieuwe plek! Hij is zelfs verliefd geworden op een Gelderse merrie van 4 jaar, hoezo oud? Wat heerlijk om te zien, fijn dat hij het naar zijn zin heeft en mooie dingen beleeft.

En dan nu, loslaten, laat ik daar eens over schrijven.

En ineens zijn daar de tranen, jeetje zeg er lijkt wel een dam los te komen… waarom nu, waarom pas bij het schrijven? Omdat ik ineens tot inzicht kom dat dit niet alleen het loslaten van een paard was, dat kon ik wel plaatsen, daar was ik ook vrolijk over. Nee dit gaat over loslaten van een stuk verleden. Het besef dat dit paard nog in verbinding stond met mijn vader en al die jaren dat hij meeging met paardrijden, al die jaren plezier van, door en met de paarden, het plezier is bij mij toch langzaam weggeebt toen hij overleed. Het is moeilijk om toe te geven, maar het is zo.

En ik.

Ik besef maar weer eens al te goed hoe moeilijk loslaten kan zijn. Aan de ene kant totaal niet als je ziet wat een vreugde het oplevert. Aan de andere kant, pas als je beseft dat je aan al die jaren veel overtuigingen hebt gekoppeld, dan is loslaten wel even een dingetje…
Fijn dat ik dit nu helder heb en bij deze: Ik hou van je, het spijt me, vergeef me en DANK JE WEL! Zo kan ik het echt loslaten…